Wysoki Jesionik: połoniny, elektrownia i morza chmur.

Wysoki Jesionik to jedno z najczęściej odwiedzanych przeze mnie pasm górskich (formalnie: mezoregion). Zawsze znajdzie się powód do kolejnej wizyty, a tym razem mieliśmy od dawna sprecyzowany cel wyjazdu, a mianowicie nocleg na głównym grzbiecie. Nocleg darmowy, dodajmy od razu. Czy uda się go zrealizować? Zobaczymy...

Na samym początku prawie strzelamy sobie w kolano, bowiem na autobus w Jeseníku zdążamy dosłownie tuż przed zamknięciem drzwi przez kierowcę! Niby mieliśmy spory zapas czasowy, ale podróż przed opolskie powiaty strasznie się wydłużała (dzień przed Wszystkich Świętych to już totalne przycmentarne szaleństwo), potem jeszcze zakupy i wreszcie bieg... Na szczęście się udało i wygodnie dojeżdżamy na Červenohorské sedlo (Roter-Berg-Sattel), przełęcz na granicy Śląska i Moraw. Stąd nie raz już rozpoczynałem wędrówkę, niebagatelny jest fakt, że już znaleźliśmy się na wysokości ponad tysiąca metrów.

Zastanawiałem się, czy nie przyjechać samochodem aż tutaj, ale w internecie są informacje, że parking jest płatny, co okazało się nieprawdą: rzeczywiście stały tam lśniące nowością barierki, lecz były nieczynne, nikt też nie latał z poborem opłat.

Teraz nie ma to jednak znaczenia: jest piękna pogoda, słońce przygrzewa, temperatura zupełnie nie przypomina ostatniego dnia października! Ta kilkudniowa "bańka cieplna" wraz z niezłymi prognozami spowodowały, że ruszyliśmy w Jesioniki właśnie dzisiaj.

O ile po północnej śląskiej stronie niebo jest czyściutkie, na południu Morawy przykrywa gruba warstwa chmur. To przedsmak tego, co będziemy widzieć później i... jutro.

Początkowo chciałem pocisnąć w kierunku Pradziada szlakiem koloru czerwonego. Lustrując mapę i tabliczki przy rozdrożu doszliśmy jednak z Bastkiem do wniosku, że przejdziemy się niebieskim. Jest on ciut dłuższy i mija kilka szczytów, ale powinien być łagodniejszy, no i jeszcze nigdy nim nie szliśmy. Dodatkowo zdopingował na siedzący na żelastwie osiołek - czyżby ktoś go zostawił?

Niebieska trasa nie jest z gatunku tych najbardziej podniecających, ale idzie się dość przyjemnie i, co ważne, brak na niej innych turystów, pomijając kilku rowerzystów. Co jakiś czas pojawiają się z boku widoki, zazwyczaj pod słońce albo są zasłonięte przez drzewa, lecz udało mi się ustrzelić takie foto z wystającą pradziadową wieżą.

W pewnym momencie widzimy znak z napisem, że sto metrów wyżej biegnie czerwony szlak (ten, którym mieliśmy iść), więc zdradzamy znaki niebieskie i podciągamy do głównej ścieżki. Od razu pojawiają się turyści. Póki co, to na razie czeskojęzyczni.

 

Przechodzimy przez szczyt Malý Jezerník (Hungerstein lub Kleiner See), który jest dość płaski, a do poruszania się służą drewniane kładki chroniące torfowiska. Za szczytem następuje męcząca wspinaczka ku węzłowi szlaków.

Ścięta góra to cel jutrzejszy.

Jeden facet, otoczony dziećmi i kobietami, pyta nas, gdzie będziemy spać. Nie wnikając w szczegóły odpowiadam, że mamy śpiwory.

- O, tak jest najlepiej! - rzuca z nutką zazdrości.

Po niecałych dwóch godzinach od opuszczenia przełęczy docieramy do schroniska Švýcárna (Schweitzerei), uznawanego za najstarsze w Jesionikach. To także pierwsze czeskie schronisko w którym nocowałem, ale to było dawno temu.

Poważnie zastanawiałem się, czy w ogóle się tutaj zatrzymywać, bo czas nas trochę goni, ale ostatecznie przyszliśmy trochę wcześniej niż zakładałem, więc wstępujemy na piwko, gdyż na obiad jeszcze nie mamy ochoty. A ponieważ dziś Halloween, więc zakładam odpowiednie nakrycie głowy 😏.

Pozostali turyści dyskretnie przyglądają się naszym dużym plecakom oraz moim krótkim spodenkom, które noszę jako jedyny. Ale przecież w słońcu jest naprawdę ciepło, zupełnie nie jak w październiku! Nawet w cieniu termometr pokazuje siedemnaście stopni, choć akurat w tym przypadku chyba trochę oszukuje.

Po nawodnieniu organizmów ruszamy w kierunku głównego szczytu, już po asfalcie. Dotarcie pod Pradziad zajmuje nam trzydzieści minut, ale na najwyższy szczyt Moraw, czeskiego Śląska i całego Górnego Śląska nie odbijamy, bo za bardzo nie ma dziś po co.

Byliśmy na nim nie raz, poza tym ciągnie nas w tamtą stronę!

Na szerokiej drodze przewalają się całe pielgrzymki i tym razem głównie polskojęzyczne, ale trudno się dziwić - Czesi nie mają długiego weekendu i jutro normalnie muszą iść do roboty. A tymczasem my zakładamy znowu "dyniowe" czapeczki i, dziwnym trafem, mijani turyści przestają odpowiadać na nasze pozdrowienia 😛.

Ponieważ w brzuchu zaczęło w końcu burczeć, więc postanawiamy zjeść obiad! Odbijamy w bok do chaty Barborka, która jest z kolei jednym z najmłodszych schronisk w okolicy. Za jej początki można uznać rok 1943, kiedy powstał w tym miejscu szpital polowy dla oficerów Wehrmachtu. Po wojnie służył m.in. jako pierwsza stacja Horskej služby w Jesionikach. Ponieważ schronisko jest oddalone o kilkaset metrów od drogi na Pradziad, więc liczę, że będzie tam trochę luzu.

Luzu jest na tyle, że znajdujemy wolny stolik obok baru. Zerkam do menu - ceny, o dziwo, nie są wyższe niż w normalnych restauracjach, co nie znaczy, że nie jest drogo. Zamawiam mięso w sosie z ryżem, a Bastek... salceson w occie. Moja potrawa była nawet smaczna, ale porcje nie powalają wielkością; dzięki niższym gabarytom można trochę zbić z ceny. Piwa też nie nalali pełnego kufla, a do tego toaleta jest płatna nawet dla klientów, więc nie wystawię obiektowi wysokiej oceny!

Prawie wszyscy klienci pochodzą z Polski. Kelner dwoi się i troi, latając pomiędzy stolikami i tłumacząc, co się kryje pod pozycjami z karty. 

Siedząc w kiblu mam piękne słuchowisko. Do jednej z kabin wpada chłopiec, tak z głosu późne przedszkole lub wczesna szkoła. I się zaczyna.

- Mamooo, położyć papier na desce?

- Jak chcesz synku.

Chwila ciszy i nagle słyszę:

- Mamoo, ona jest twarda!

- Nie synku, ona jest miękka w środku

- Niee, ona jest twarda!

- Tak ci się tylko wydaje, ona jest w środku miękka.

- Nie, twarda, boli!

Ale o co chodzi? Deska jest twarda i boli? Chyba jednak nie.

- Synu, musisz tę kupę wypluć z siebie, tak jak mama wypluła cię w czasie porodu. Też byłeś twardy. Noo, przyj!

Prawie spadłem na podłogę, ale wytrzymałem.

- Niee, nie wkładaj teraz palca do buzi! 

A jednak padłem...

W pewnym momencie do akcji włącza się młodsza siostrzyczka.

- Mamo, ja chcę siku!

- Nie teraz kochanie, dopingujemy Kubę. Kubaa, Kubaaa, Kubaaaa! - krzyki odbijają się wśród ścian.

Kiedy już się w końcu pozbierałem, to na zakończenie jakiś facet wtargnął mi do kabiny. Najwyraźniej nie wiedział, że u Czechów często nie ma zamków w toaletach, a obecność w środku zdradzają zamknięte drzwi...

Na zewnątrz czuć, że powoli kończy się dzień. Zegarek pokazuje trzy kwadranse na czwartą, ale po świeżej zmianie czasu oznacza to, że już za pół godziny słońce zacznie zachodzić. Przyspieszamy zatem kroku: przemykamy obok wielkiego hotelu Ovčárna (Schäferei), należącego w przeszłości do Zakonu Krzyżackiego i zaczynamy piąć się w górę. Za nami strzela w powietrze pradziadowy nadajnik.

Coraz większe połacie obejmuje w swoje władanie cień. 

Czerwony szlak kręci i wyprowadza nas w pobliże grupy skalnej Petrovy kameny (Peterstein). Dostęp do nich jest zabroniony, gdyż to teren rezerwatu, co jednak dziwnie kontrastuje z infrastrukturą kompleksu narciarskiego - zimą można podejść znacznie bliżej... Ponoć dawno temu na skałach odbywały się sabaty czarownic, w każdym razie wierzyli w to inkwizytorzy oraz cesarz w Wiedniu.

Dotarliśmy na wysokość, gdzie nadal świeci słońce, do zachodu jest jeszcze kapka czasu. Napisać, że zrobiło się pięknie, to jakby nic nie napisać!

Jednym z celów dzisiejszych odwiedzin Jesioników była chęć zaliczenia "jesenickich połonin", jak często nazywa się odcinek głównego grzbietu poniżej Pradziada. Szedłem tędy tylko raz, ale w totalnej mgle, więc cieszę się, że teraz coś widać 😏.

Czy na Morawach nadal królują chmury? Owszem, tak jak się tego spodziewaliśmy, lecz ten widok wzbudził niekłamany zachwyt.

W takich warunkach aż chce się iść! Oprócz nas na łąkach jest kilka osób, w tym dwójka bawiąca się dronem (początkowo myśleliśmy, że to znany i lubiany RobertJ, lecz facet okazał się znacznie starszy 😏). Do tego co jakiś czas ktoś przemknie ścieżką, lecz wszyscy w kierunku parkingu, na którym nadal stało dużo samochodów.

Po lewej rozciąga się płaska kopuła szczytu Vysoká hole (Hohe Heide), do 19. stulecia uznawanego za najwyższego w Jesionikach. Dziś wiemy, że z liczbą 1465 jest o niecałe trzydzieści metrów niższy od Pradziada. Punkt szczytowy leży na Śląsku, natomiast wzdłuż szlaku przebiega granica śląsko-morawska. Pamiątką z przeszłości jest kamień graniczny z 1681 roku. To trójstyk - stykały się w nim ziemie śląskie należące do Krzyżaków oraz dwóch morawskich państw stanowych (Zierotinów z Velkich Losin i Dietriechsteinów z Janovic). Oznacza to, że od tej pory aż do jutra będziemy się poruszać wyłącznie po Morawach.

Vysoká hole posiada również przeszłość militarną. W początkach istnienia Czechosłowacji ichniejsze wojsko urządziło tu poligon artyleryjski, a w czasie II wojny światowej Niemcy wybudowali na niej radar, którego podstawa nadal wystaje z trawy. Rozpoczęto też wznoszenie lotniska dla małych samolotów, lecz nigdy tego projektu nie zakończono.

Ostatnie spojrzenie na Pradziad i już się szykujemy do zachodu słońca.

To naprawdę wygląda jak prawdziwe morze z zatokami i linią brzegową!

Siadamy kawałek za szczytem, gdzie teren rozpoczął obniżanie, a na niebie zaczyna się spektakl.

Bastek pokazuje mi coś z boku - okazuje się, że morze mgieł zwiększyło swoją powierzchnię i zajęło kolejne obszary.

To nie będzie czysty zachód słońca, bo nad horyzontem zgromadził się chmurny wał, ale i tak wygląda obłędnie.

Powoli robi się coraz ciemniej i coraz ciszej. Siedzimy na skraju łąki i pijemy piwo, podziwiając piękno natury.

Nadeszła noc, zdecydowanie zbyt wcześnie. Ta zmiana czasu mogłaby następować miesiąc później, a tak mamy siedemnastą i prawie egipskie ciemności. Gwiazd jest jeszcze niewiele, więc niebo nie zastąpi czołówki.

Pozostały nam do przejścia trzy i pół kilometra. Cierpliwie suniemy do przodu, trawersując szczyty Velký Máj (Großer Maiberg) oraz Jelení hřbet (Großen Hirschkamm). W pewnym momencie prawie zderzamy się z dwójką osób idącą z naprzeciwka - szli bez światła i za słabo ubrani jak na szybko spadającą temperaturę (ja musiałem założyć polar), wyskoczyli z ciemności bez żadnego dźwięku. Może się zgubili? Widzieliśmy ich kilka sekund i ponownie zniknęli w mroku. A może rzeczywiście czołówki są zbędne? Gasimy je, ale naprawdę nic nie widać. Nawet ze wspomaganiem co chwilę zahaczałem o korzenie i kamienie, jeden prawie wepchnął moją gębę w podłoże.

Dwadzieścia minut po osiemnastej meldujemy się w miejscu nazwanym Jelení studánka. To obudowane źródełko, ale przede wszystkim niewielki schron dla turystów (określany przez Czechów jako útulek). Pokoik z kamiennymi ścianami, drewnianą podłogą, ławami przy ścianach, zadaszony i zamykany. Tu właśnie chcemy spać! Cały czas modliłem się, aby był pusty, gdyż ponoć zdarzają się okresy, kiedy ciśnie się w środku tak dużo osób, iż może zabraknąć miejsca. Alternatywą jest położona trzy kilometry niżej wiata w lokalizacji Alfrédka, lecz to przecież nie to samo. O obecność, a raczej nieobecność Czechów byłem spokojny - tak jak pisałem 1 listopada to dla Pepików normalny dzień roboczy, więc marne szanse, aby dziś wybierali się na górski nocleg. Prędzej zjawiliby się tu ludzie z Polski, a może nawet ze Śląska. Na szczęście wita nas cisza i cały domek mamy tylko do własnej dyspozycji!

Rozkładamy się na ławkach, a Bastek wyciąga kuchenkę na denaturat w celu przyrządzenia kolacji. Takie czasy, że nawet ten płyn się zepsuł i nie płonie ani nie smakuje jak dawniej, więc trzeba się przy urządzeniu trochę namęczyć.

Tylko smród pozostał bez zmian, więc po chwili trzeba otworzyć drzwi i kontynuować gotowanie na świeżym powietrzu. Tymczasem ja obułem się w wygodne kapcie i rozgrzewam się napitkami (na ścianach ktoś nabazgrał dziwne napisy, w tym "oto wasze dzieło" po rusku).

Wkrótce na ławie ląduje dymiące chili con carne z pikantną fasolką. Smaczne, ale żeby targać ze sobą tak wielkie puszki?

Z okazji Halloween wzięliśmy ze sobą czerwony znicz, lecz ten okazał się... nie mieć knota. Później knot odnalazł się w środku wkładu, jednak na niewiele się zdał, więc siedzimy tylko przy błyskach malutkich świeczek. Przez okna obserwujmy oddalone światła wiosek, a także migające na czerwono lampy elektrowni wiatrowych. Co jakiś czas trzaskają drzwi chatki, więc mamy wrażenie, że ktoś lub coś próbuje się do nas dostać, lecz to chyba tylko wiatr... Dla odmiany - zamek chodzi tak ciężko, że przy próbie ich otwarcia wydaje mi się, że... zamknięto nad od zewnątrz 😏.

W pewnym momencie usłyszeliśmy wyraźny damski głos. Obaj, a nie - jak w majówkę - tylko ja. Wychodzimy na powietrze. Kilkanaście metrów od nas w ciemnościach, siedzą dwie osoby i po cichu rozmawiają, jedna to kobieta. Może to ta dwójka, którą spotkaliśmy wcześniej? Do chatki jednak nie zaglądają, a głosy po chwili cichną...

Krajobraz dookoła się zmienia - stopniowo znikają światła miejscowości, następnie także i wiatraków. Zakrywa je dziwna, świecąca mgła, zupełnie jak w znanym horrorze. Rano może być ciekawie.

A noc jest w schronie dość ciepła - spałem w krótkim rękawku i kalesonach (a tak naprawdę damskich getrach). Ławka nie był zbyt wygodna, więc się co pewien czas budziłem, za to Bastka dręczyła jakaś zmora.

Budzę się po szóstej. Spojrzałem przez okno i prawie krzyknąłem z zachwytu! No po prostu bosko!

Zdjęcie poniżej mocno podkręciłem, aby wydawało się bliższe temu, co naprawdę widzieliśmy na oczy. Jest oczywiste, że żadne fotki tego w pełni nie oddadzą, ale dają pewien obraz.

Słońce powoli wznosi się nad morzem chmur, które wygląda kapitalnie! Widok trochę zasłaniają drzewa, ale przecież nie będę narzekać!

I już wzeszło...

Najbardziej mi się podobało to ujęcie, tam nieustannie chmury przewalały się nad i między drzewami.

Schron w porannych promieniach.

Nie wiem, kiedy on powstał. Znalazłem informację, że wybudowali go członkowie Horskéj služby z pomocą rady narodowej w Bruntálu, ale na czarno-białym zdjęciu wydawał się on starszy i w dodatku początkowo miał otwartą formę samych kamiennych ścian i dachu, bez drewnianych części. Wiadomo natomiast, że pod koniec XVIII wieku w pobliżu znajdowała się owczarnia założona przez mnichów z Velehradu. Spłonęła po kilku latach, może to jakaś pozostałość kompleksu pasterskiego, którą w połowie ubiegłego wieku przystosowano pod turystów?

W schronie zmieści się kilka, a nawet kilkanaście dobrze ubitych osób. Dużym plusem jest źródło, jedyne na głównym grzbiecie na tej wysokości (1311 metrów n.p.m.). Woda była lodowata i dziwnie... śliska, choć Bastek chwalił ją, że doskonale zmywała tłuszcz z garnka. Minus to zakaz rozpalania ogniska, ale ciągle jesteśmy w terenie chronionym. No i nie ma wychodka, więc siłą rzeczy ludzie chodzą w pobliskie krzaki...

Nieodległy węzeł szlaków oraz Břidličná hora (Schieferhaide). W czasie wojny rozbił się na niej niemiecki He 111, który całkowicie spłonął.

Mamy dylemat: kłaść się jeszcze spać, czy zbierać się i spróbować zdążyć na wcześniejszy autobus? Wybieramy opcję drugą, ale zanim ugotowała się woda na herbatę i owsiankę, to i tak minęło sporo czasu...

Wracamy się kawałek w kierunku północnym. Z boku nieustanny miód!

O ile najwyższą część głównego grzbietu, czyli okolice szczytu Vysoká hole, faktycznie można uznać za sudecką połoninę (już mapy sprzed dwustu lat pokazują, że był to teren bezleśny), o tyle niższe partie porośnięte są rzadkimi drzewami.

Pod Velkým Májem z trawy wyłaniają się kamienne podmurówki. Podejrzewam, że to pozostałości dawnej infrastruktury pasterskiej.

Skręcamy w lewo na zielony szlak i po chwili znowu otwieramy gębę ze zdumienia! Morze chmur podpłynęło bliżej i otacza ściętą górę Dlouhé stráně (Lange Lenth) zawierającą słynną elektrownię szczytowo-pompową. Co prawda słońce schowało się za mgiełką, więc kolory ciut zbladły, ale... sami popatrzcie!

Schodzimy w dół, a aparaty pracują nieustannie.

Pojawia się węzeł szlaków U Františkovy myslivny. Františkova myslivna to chata łowiecka z 1865 roku, wybudowana przez rodzinę Klein. Dziś oferuje noclegi i jest źródłem jedynego źródła dźwięku, bo dochodzą stamtąd odgłosy pił silnikowych. I tu następuje burza mózgów - czy walimy prosto na nią, a potem leśnymi nieoznaczonymi ścieżkami w stronę elektrowni, czy - nieco dłużej, ale "bezpieczniej" - oficjalnymi szlakami. Właściwie od razu wybrałbym opcję pierwszą, lecz na mapie wyrysowane jest jakieś bagienko przez które trzeba przejść czymś w rodzaju drogi. Pytanie, czy ta droga jest normalna czy może po pas w wodzie? Tego nie wiemy, możliwe, że należałoby się cofać w razie braku przejścia... Po powrocie dokładnie przyglądałem się tej okolicy z satelity i ten obraz nie napawał optymizmem, bo droga zdawała się być rzędami powalonych drzew... W każdym razie wygrała, nie bez żalu, opcja druga. Zatem najpierw schodzimy mocno w dół, co nas niezbyt cieszy, bo wiadomo, że trzeba będzie tę wysokość potem nadrobić. Następnie mamy dość długi odcinek po płaskim, obchodzący dolinę rzeczki Merty i wodospad Merty. Mijamy kilka wież obserwacyjnych morderców zwierząt.

Innych turystów na razie ani czuć - spotykamy samotnego drwala rozłożonego obok ścieżki, który - co akurat miłe - oczyszczał mocno zarośnięty szlak z krzaczków. Potem, na rozwidleniu, trafiamy na drugiego mordercę drzew - ten coś sprawdzał przy swoim aucie. W tym punkcie opuścimy szlak pieszy i przeskoczymy na rowerowy, a podczas krótkiej przerwy korzystam z punktu widokowego (węzeł szlaków nazywał się Vyhlídka).

Kolejne trzy kilometry zasuwamy po ścieżce rowerowej, czyli dość szerokiej szutrówce. Z powrotem nabieramy wysokości, na szczęście na dość długim odcinku, więc aż to nie męczy. A potem wyrasta przed nami góra równa jak stół!

Elektrownia szczytowo-pompowa Dlouhé Stráně jakiś czas temu wygrała konkurs "siedmiu cudów architektonicznych Republiki Czeskiej". I coś w tym jest, bo to obiekt niezwykły jak na taką okolicę. Co prawda byłem kiedyś na górze Żar w Beskidzie Małym, ale to jednak inne krajobrazy dookoła...

Do górnego zbiornika trzeba się wdrapać po kilkuset schodach. Idzie się źle, ale widoki na Pradziad, Petrovy kameny i połoninę są bardzo ładne.

Decyzję o budowie górskiej elektrowni czechosłowacki rząd podjął w latach 70. ubiegłego wieku. Wykorzystanie rzeźby terenu oraz cieków wodnych miało zmniejszyć koszty powstania oraz funkcjonowania. Prace rozpoczęto w 1978, ale szybko przerwano, bo nawet komuniści ugięli się przy protestach obrońców środowiska. Projekt potem zmieniono, żeby mniej ingerował w przyrodę i ponownie przystąpiono do czynu, ale to już był rok 1989. Ostatecznie skończono ją siedem lat później - jest to jeden z większych tego typu obiektów w Europie, a na pewno największy w kraju. Kwota, którą trzeba było wyłożyć na jej powstanie, zwróciła się z zysków w ciągu pierwszych siedmiu lat funkcjonowania.

No dobra, gadu gadu, nasza klasa, ale taki widok jest naprawdę surrealistyczny, biorąc pod uwagę, że jesteśmy na 1300 metrów n.p.m.! Od dawna chciałem tu zajrzeć, aż w końcu się udało.

Poziom górnego zbiornika (przy dolnym kiedyś już byliśmy) to taka symboliczna granica - po schodach szliśmy rozebrani, a ledwo z nich wyszliśmy, to uderzył w nas bardzo silny i zimny wiatr. Szybko zarzucam polar i każę się Bastkowi sfotografować z faną.

Panoramy są naprawdę takie jak nad Bałtykiem czy Adriatykiem - z jednej strony kupa wody, z drugiej morze podchodzi pod góry.

Niezwykłe połączenie krajobrazowe.

Kiedyś szczyt miał formę kopulastą, potem został ścięty i nieco poszerzony, a najwyższy punkt pełen jest kamieni, być może pochodzących z prac budowlanych.

Przy elektrowni pojawiają się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, turyści. Nie dużo, ale jednak. Głównie Czesi. Jest nawet jedna bardzo sprawna babcia. Niektórzy mają chęć pogadania i, dziwnym trafem, zawsze zwracają się do Bastka, który w czeskim czuje się słabiej. Możliwe, że szukają łatwej ofiary 😏. Nawet babcia go zaczepiła.

Znowu pojawił się czerwony szlak i niego będziemy się dziś trzymać aż do końca. Schodzimy w dół, momentami dość mocno, więc podejście będzie tutaj wyczerpujące. Co jakiś czas przemykają w górę ludzie, niektórzy polskojęzyczni. Ale to i tak nie tłumy. I jeszcze na koniec mamy piękne obrazki mgieł wdzierających się wysoko w dolinę. Chyba nawet Červenohorské sedlo jest w chmurach.

Moment wejścia w biel coraz bardziej się zbliża, z każdym metrem...

 

 

Słychać jednostajny dźwięk turbiny wiatrowej. Jedynej z trzech, który działa. Druga się nie kręci, a trzecia nie ma łopaty, zapewne odpadła i zabiła kilku turystów. Mamy poważne podejrzenia, że to właśnie te wiatraki produkują sztuczną mgłę wypełniającą okolicę. Słuszne są zatem działania polskiego rządu, który takie urządzenia zwalcza i prześladuje.

Włazimy w las. Dziwny, bardzo ciemny, jakby nagle ubyło połowy dnia.

- Właśnie w takich lasach się nie śpi - stwierdza Bastek i coś w tym jest, ale z drugiej strony mają fajne rzeźby.

Wychodzimy przy górnej stacji kolejki z Koutów nad Desnou i tam wita nas mgła. Wysokość 1100 metrów to jest granica chmur i czystego nieba, granica dobrej i złej pogody. Temperatura od razu spada o kilka stopni, robi się bardzo wilgotno, chłód i wodę wręcz czuć w powietrzu. I bardzo niewiele widać, czasem widoczność sięga kilkunastu metrów.

Zejście, w dużym stopniu prowadzące po trasach narciarskich, jest bardzo strome. Kolana mają dość, zostały wymęczone znacznie bardziej niż wcześniejszymi podchodzeniami. Co ciekawe, zaczynają nas mijać ludzie, których spotkaliśmy przy elektrowni. Niezłe mają tempo, chyba część trasy musieli biec.

W końcu z ulgą widzimy dolną stację Koutów nad Desnou (Winkelsdorf), która wygląda na zupełnie wymarłą.

Pierwszy autobus nam zwiał, zapewne przez tę poranną owsiankę. Kolejny jest za ponad godzinę. Próbuję łapać stopa, ale nie jeździ prawie nic, a to co jeździ jest zasłonięte przez postawionego na przystanku busa. W tej sytuacji wbijamy do restauracji kompleksu narciarskiego. Pustawo tam, zupa najdroższa jaką jadłem u Czechów, ale przynajmniej trochę się ogrzaliśmy, bo na zewnątrz jest chłodno i nieprzyjemnie.

Autobus tradycyjnie przyjeżdża opóźniony. Kierowca ten sam, co dzień wcześniej. I w ten oto sposób zakończyliśmy wyjazd. Natura sprawiła nam piękną niespodziankę z morzami chmur, przeszliśmy "połoniny", zobaczyliśmy elektrownię i udało się przenocować wysoko w górach. Muszę przyznać, że pod względem atrakcji widokowych był to jeden z moich najlepszych wypadów. Czy mogło być jeszcze lepiej?